In 2010 heb ik op 14-jarige leeftijd niet-aangeboren hersenletsel opgelopen na een val van een pony. Jong en onbezonnen, zoals iedere 14-jarige, had ik er nooit bij stil gestaan dat het leven anders kon lopen dan ik mij had voorgesteld. Ik ging met veel plezier naar school, kon makkelijk leren en besteedde al mijn vrije tijd met vriendinnen en paardrijden. Opeens lag mijn leven stil. Het leren lukte niet meer, paardrijden ging niet zoals eerst en mijn omgeving kon niet aan mij zien dat ik worstelde met de onzichtbare gevolgen van NAH. Ik voelde mij anders dan alle andere mensen. Dit was frustrerend en maakte mij vooral ook erg verdrietig.
De behoefte om ‘normaal’ te zijn, of mij in ieder geval zo te voelen, zorgde ervoor dat ik mezelf constant aan het uitdagen was. Ik zocht grenzen op en ging hier stelselmatig overheen. Dit zorgde er wel voor dat mijn grenzen werden verlegd.
Ik wilde vroeger dierenarts worden, maar dit zat er niet meer in, dus besloot ik de opleiding dierenartsassistente te gaan doen. Een pijnlijk, moeilijk en vooral confronterend besluit (en dit ging ook niet zo makkelijk als dat ik het nu op schrijf). Achteraf gezien vooral ook een hele goede beslissing. Ik leerde op mijzelf te vertrouwen, deed wat ik leuk vond en ervaarde succes. Dit zorgde ervoor dat ik vervolgens ben gestart met een HBO-opleiding.
Op welke manier heb jij eigen regie genomen?
Als kind ligt de regie minder in je eigen handen, omdat je simpelweg nog niet bevoegd bent om bepaalde beslissingen te maken. Daarnaast kón ik zelf ook geen beslissingen maken. Ik voelde mij anders en dit maakte mij samen met de puberteit ontzettend onzeker. Ik wist letterlijk niet meer wie ik was en al zeker niet wat ik wilde. Mijn ouders en zus hebben mij hierin veel geholpen. Zij zorgde voor een grens wanneer ik deze zelf niet trok.
3,5 jaar na het ongeluk kwam ik in een poliklinisch revalidatie traject. Hier vielen veel puzzelstukjes op hun plek. Dit hielp om mijzelf beter te begrijpen en te accepteren. Ik leerde naast het vertrouwen op en in mezelf, ook om van mijzelf te houden. Dit alles hielp mij om een stukje eigen regie te nemen. Ik durfde weer zelf beslissingen te maken.
Ik heb letterlijk mijn eigen regie genomen door een jaar naar het buitenland te gaan. Ik ben losgekomen van mijn ouders en leven thuis.
Dit voelde voor mij ook heel bevrijdend. Niemand kon vergelijken hoe ik was voor het ongeluk en daarna. Ik was daar gewoon mijzelf.
Wat levert het op?
Ik leerde mijzelf waarderen en accepteren als persoon. Terugkijkend kan ik ook zeggen dat ik mij gelukkiger ben gaan voelen. Het belangrijkste voor mij was dat ik, na het nemen van eigen regie, mijn leven weer betekenis kon geven. Dit was de fundering voor een groeimindset gericht op positiviteit en mogelijkheden.
Wat is jouw advies/boodschap?
Veel mensen hebben niet door wat zij kunnen bereiken met het nemen van eigen regie. Na een groot ‘life event’ (zoals een ongeluk, diagnose of traumatische gebeurtenis) zijn mensen vaak ontzettend kwetsbaar. Veel beslissingen worden door artsen of de omgeving genomen. Hiermee verliest een persoon, naast de regie ook een stukje eigenwaarde. Er wordt verteld wat een persoon niet meer kan en op deze manier wordt er een plafondeffect gecreëerd.
Ik heb door het nemen van eigen regie dit plafoneffect opgeheven. Ik heb mijn grenzen opgezocht, ben deze overgegaan en heb ze verlegd.
Mijn boodschap is dan ook aan anderen om dat plafond op te zoeken en zo zelf regie te nemen in jouw herstel en doelen. Want niemand kan jou vertellen wat jij niet meer kan, tot je dit zelf hebt bewezen.