Even voorstellen
Mijn naam is Dennie Jager
Op zaterdagavond 18 oktober 2014 reed ik op mijn brommer naar huis. Het bijbaantje in de bloemen zat erop. Ik was van plan om op stap te gaan met de jongens. Had zin in de zaterdagavond, zin in het leven. Ik was bijna thuis toen ik in straatje van rechts de koplampen van een auto zag. Ik kon er nog gemakkelijk voorlangs, maar keek toch over mijn schouder. Daardoor veranderde ik van richting, knalde tegen een stoep, vloog over mijn stuur en zo met mijn lichaam tegen een kastje van een provider.
Zelf kan ik mij nog weinig herinneren van de klap. Alles ging zo snel dat mijn hersenen de situatie niet konden plaatsen. Ik kan mij nog een paar dingen herinneren. Het rijden op de brommer, een harde klap op mijn hoofd, de mensen die geschokt om mij heen staan. Ik kan nog vaag horen: hou zijn hoofd vast hij heeft zijn nek gebroken en iemand bel 112! Twee ambulances en een traumahelikopter verschenen snel ter plekke. Ik word voor mijn gevoel in een formule 1-snelheid met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. En toen werd alles zwart……
‘Gelukkig, hij is wakker’, is het eerste wat ik hoorde. Ik wis niet meer welke dag het was, waar ik was en hoe ik daar kwam. Maar ik dacht al snel aan Avebe, waar ik als MBO-student in mijn examenjaar stage liep. Ik zag vaag mijn moeder en zei gelijk: ‘Je moet Mark bellen, want ik kom maandag niet op het werk’. Al snel werd mij verteld dat ik een dwarslaesie had. En dat leven op dat moment er heel anders uit ging zien voor mij.
Na een paar weken op het intensive care en op de nazorgafdeling van UMC Groningen, begon een lange periode van revalidatie in Beatrixoord te Haren. ‘Ik vroeg mij af; in wat voor leven ben ik beland’.
Waarom ben jij een Mov.R?
In mijn revalidatieperiode vervolgde ik mijn studie en stage. Ik vond het heerlijk om op school en stage te kunnen zijn, even weg van alle problemen. Ik deed een technische studie die AOT heet en liep stage op de Maintenance afdeling van Avebe Foxhol. Op mijn stage zijn er verschillende aanpassingen gemaakt aan mijn werkplek. De monteurs hebben een helling aangelegd zodat ik gemakkelijk naar binnen kan, alle drempels zijn verwijderd, het toilet verbouwd en een verstelbaar bureau geplaatst. Ik kan jullie meedelen dat ik geslaagd ben voor mijn studie en aangenomen ben als technisch documentalist bij Avebe. Daarnaast heb ik mijn rijbewijs gehaald in een aangepaste auto waar ik alles met mijn handen moet doen.
Op welke manier heb jij regie genomen?
Ze zeggen dat je na zo’n crash drie dingen moet doen: accepteren, ermee leren omgaan en doelen stellen. Maar accepteren, dat kan ik niet. Ik heb maar één doel: ik wil weer lopen. Wat mogelijk is! Je googlet je suf, opzoek naar een oplossing. Gelukkig zijn er hoopvolle onderzoeken gaande naar herstel van een dwarslaesie. Maar dat kan nog een poosje duren. Er is een alternatief om te kunnen lopen, namelijk een exoskelet. Een robotpak wat voor jou loopt. Vandaar dat ik ook ambassadeur ben geworden voor de stichting Walk On. Omdat ik geloof dat mensen met een dwarslaesie ooit weer kunnen lopen.
Wat levert het op?
Het heeft mij zoveel meer vrijheid opgeleverd ondanks mijn beperking. Vrijheid die ik dacht nooit meer terug zou krijgen na mijn ongeluk. Het lopen in een exoskelet heeft mij niet alleen lichamelijke voordelen opgeleverd, maar ook mentale voordelen. Deze voordelen gun ik iemand anders ook! Met zo’n mindset en doorzettingsvermogen creëer je ook weer kansen, die je nooit had gedacht dat ze mogelijk waren.
Wat is jouw advies/boodschap?
Mijn motto is altijd geweest: “Met niks doen gebeurt er ook niks”. Probeer altijd door te zetten hoe moeilijk dan ook. Vaak opent dit weer deuren.