Even voorstellen:
Mijn naam is Evert Bloemert, ben 43 jaar en woon in Staphorst. Ben getrouwd en heb 2 kinderen, een zoon van 17 jaar en een dochter van 14 jaar. Ik ben na de lagere school een opleiding voor timmerman gaan volgen, en vervolgens mijn loopbaan voortgezet als chauffeur in het internationaal transport. Op het moment ben ik 24uur per week werkzaam bij een bedrijf wat keukens en badkamers monteert. Hier doe ik een klein stukje planning en administratie.
Helaas heb ik door een bedrijfsongeval in mijn loopbaan als chauffeur een incomplete dwarslaesie opgelopen op hoogte T11/T12. Dit houdt in dat ik vanaf mijn navel naar beneden verlamd ben.
21 Juli 2016, een dag waar ikzelf (gelukkig) niet veel meer van af weet. `s Morgens vroeg opgestaan om met veel plezier mijn grote passie als vrachtwagenchauffeur uit te gaan voeren. Mijn eerste losadressen waren gepland in de buurt van Leiden. Eerste losadres was erg snel klaar, en ik dacht dat gaat lekker. Op het tweede adres ging het die ochtend gruwelijk mis……
Op de een of andere manier is er een stellage met kozijnen van ongeveer 900 kilogram losgekomen uit de haak van de autolaadkraan. Helaas ben ik hieronder terecht gekomen. Het enige dat ik mij hier nog van kan herinneren, is dat ik heel hard heb geschreeuwd om hulp. Na dat moment heeft mijn lichaam waarschijnlijk diverse functies uitgeschakeld, waardoor ik van het vervolg niks mee heb gekregen. Naar horen zeggen hebben de bouwvakkers die op de bouwplaats aanwezig waren mij met vijf of zes personen onder de stellage vandaan gehaald. Ondertussen was de ambulance ook aangekomen en werd ik overgebracht naar het LUMC in Leiden. Ondertussen was mijn vrouw ook op de hoogte gebracht van het ongeval, en die is zo snel mogelijk naar Leiden gereden. Hier werd haar na een zeer langdurige operatie verteld dat ik een dwarslaesie had opgelopen, een klaplong, diverse gebroken ribben, borstbeen gebroken, en een klein scheurtje in de schedel had.
Zelf werd dit mij pas een dag later verteld omdat ik na de operatie kunstmatig in slaap werd gehouden. De wereld stort dan letterlijk en figuurlijk in als je hoort dat je waarschijnlijk nooit weer zou kunnen lopen. Na 18 dagen in het LUMC in Leiden te hebben gelegen, werd ik overgebracht naar het revalidatiecentrum Beatrixoord in Haren.
Hier begon het pas echt door te dringen hoe ernstig de situatie eigenlijk was……
Waarom ben jij een Mov.R?
Tijdens mijn periode in het revalidatiecentrum in Haren heb ik geleerd om me alleen maar te focussen op de dingen die nog wel mogelijk waren. Hierdoor heb ik alles op alles gezet om zo snel mogelijk weer zelf te kunnen rijden in een aangepaste auto bijvoorbeeld. Ook de aanpassingen die thuis nodig waren moesten in mijn ogen direct en zo snel mogelijk gerealiseerd worden, zodat ik zo snel mogelijk uit dat revalidatiecentrum kon komen.
Hard werken, maar dat heeft me veel gebracht!
Op welke manier heb jij de regie genomen?
Door het zo snel mogelijk te leren accepteren wat me is overkomen en de doelen die ik voor ogen had zo snel en goed mogelijk uit te voeren. Samen met mijn gezin hebben we de schouders eronder gezet en eigenlijk alleen maar gefocust op de dingen die nog mogelijk zijn en waren. Ook de dingen die onmogelijk leken te zijn moesten in mijn ogen zeker een keer geprobeerd zijn om te ervaren dat iets echt niet kan of juist wel!
Op een gegeven moment kreeg ik een uitnodiging om met het handbiketeam van het UMCG Beatrixoord mee te gaan naar Oostenrijk om mee te doen aan de handbikebattle. Dit is een route van 20 kilometer lang en waar stijgingspercentages inzitten van ongeveer 13%. De gedachte was dat dat nooit ging lukken met alleen armkracht. Na een periode van heel hard trainen is het gelukt om de Kaunertaler gletsjer in Oostenrijk te bedwingen!
Wat levert het op?
Door alleen maar te focussen op de dingen die nog wel mogelijk zijn ben ik nu aangekomen op het punt waar ik nu ben. Werk, aangepast autorijden, aangepaste woning enz.
Tijdens de battle in Oostenrijk ontmoet je nieuwe mensen en maak je nieuwe vrienden. Mede hierdoor is mijn naam ook genoemd voor een tv programma wat opgenomen zou worden. De makers van het programma wilden graag mensen gaan volgen die door middel van crowdfundingsacties een vooraf ingesteld doel zouden gaan halen. Mijn doel was om een exoskelet aan te kunnen schaffen zodat ik weer zou kunnen lopen. Het streefbedrag was in zeer korte bij elkaar, zodat het moment dat ik mijn eigen exoskelet op kon gaan halen wel heel snel werkelijkheid werd. Het skelet geeft mij mijn vrijheid grotendeels terug, en het is prettig om op bepaalde momenten weer rechtop de wereld in te kunnen kijken zonder dat de mensen over je heen praten.
Ook de lichamelijke conditie is door het gebruik van het exoskelet flink verbeterd.
Wat is jouw advies/boodschap?
Mijn boodschap is: Probeer voor zover het mogelijk is je zoveel mogelijk te focussen op de dingen die nog mogelijk zijn, en niet te blijven hangen in het negatieve. Is niet altijd even makkelijk voor iedereen, maar in mijn ogen kom je daarmee verder.
Kortom: stilstand is achteruitgang naar mijn idee!